Павел Іванавіч Казакоў

Сяргей быў асуджаны за ўдзел у "масавых беспарадках" у межах крымінальнай справы, узбуджанай з-за пратэстаў і сутыкненняў паміж жыхарамі Пінска і сілавікамі ў ноч з 9 на 10 жніўня 2020 года. Пацярпелымі па справе выступілі 109 супрацоўнікаў міліцыі і чыноўнікаў, якія, апроч пазбаўлення волі для абвінавачаных, запатрабавалі каля 530 тысяч рублёў кампенсацыі.

У лістападзе 2024 года Сяргею ўзмацнілі жорсткасць від пакарання і перавялі яго на турэмны рэжым.

Андрэй – гарадзенскі журналіст, публіцыст і сябра “Саюзу палякаў Беларусі”. У 2011 годзе яго асудзілі на 3 гады пазбаўлення волі з адтэрміноўкай выканання пакарання на 2 гады па абвінавачанні ў паклёпе на Лукашэнку. Ён быў вызвалены ў зале суда пад падпіску аб нявыездзе. У 2012 годзе супраць яго распачалі новую крымінальную справу за публікацыі ў СМІ, але ў 2013 годзе яна была закрытая за адсутнасцю складу злачынства. Увосень таго ж года ён быў вызвалены ад адбывання пакарання па першай справе.

25 сакавіка 2021 года Андрэя зноў затрымалі. Яго абвінавацілі ў распальванні варожасці і закліках да санкцый. У абвінавачанні фігуравалі артыкулы аб беларускіх пратэстах 2020 года, абароне польскай меншасці і публікацыі аб нападзенні СССР на Польшчу ў 1939 годзе. Ён правёў у СІЗА больш за 1,5 гады і быў асуджаны ў лютым 2023 года.

Вядома, што Андрэй адмовіўся пісаць прашэнне аб памілаванні. У цяперашні час ён працягвае падвяргацца ціску, пазбаўлены спатканняў і перадач. Таксама ад яго няма званкоў.

Дзяніс — журналіст і рэдактар-валанцёр беларускай версіі InformNapalm, пазаштатны карэспандэнт "Новага Часу". Яго расследаванні датычыліся ўплыву «рускага свету» на Беларусь і Сірыю, забудовы ў Курапатах і пераходу былых украінскіх беркутаўцаў у сілавыя структуры Беларусі.

У сакавіку 2021 года яго затрымалі супрацоўнікі КДБ па абвінавачанні ва "ўмяшанні ў дзейнасць міліцыі". Ператрусы прайшлі ў яго кватэры, у маці і 95-гадовай бабулі. У 2022 годзе стала вядома, што яму таксама інкрымінуюць супрацу з украінскай разведкай.

У верасні 2022 года Дзяніса асудзілі па артыкулах пра "здраду дзяржаве" і "ўмяшанні ў дзейнасць супрацоўніка ўнутраных справаў", аднак пазней апошняе абвінавачанне замянілі на "незаконны збор ці распаўсюд дадзеных аб асабістым жыцці".

У чэрвені 2023 года яго перавялі на строгі турэмны рэжым без апавяшчэння сваякоў і адваката.

У красавіку 2024 года палітвязня пазбавілі перадач, а адпраўка вітамінаў зараз патрабуе дазволу турэмнага лекара.

Упершыню Юры быў асуджаны за тое, што, паводле абвінавачання, у верасні 2020 года, праходзячы з сябрамі каля гатэля «Маладзёжная», падчас размовы тузануў дзяржаўны сцяг, які ў выніку ўпаў.

У лістападзе 2021 года яму замянілі рэжым адбывання пакарання і адправілі ў калонію.

У студзені 2022 года ён быў вызвалены, поўнасцю адбыўшы прызначаны судом тэрмін пакарання.

15 лютага 2022 года Юры быў зноў затрыманы ў межах крымінальнай справы, узбуджанай па артыкуле «садзейнічанне экстрэмісцкай дзейнасці». Ён атрымаў адміністратыўны арышт, падчас якога да яго прыходзілі супрацоўнікі КДБ. У выніку збіцця ў яго былі падазрэнні на зламаныя рэбры. Крымінальная справа не была спынена.

У траўні 2022 года яго зноў затрымалі ў Расіі з-за аб'яўлення ў вышук, а ў кастрычніку таго ж года экстрадзіравалі ў Беларусь, хаця фармальна справа аб выдачы была спынена 26 верасня 2022 года.

У студзені 2023 года Юры быў паўторна асуджаны за тое, што дапамагаў іншым палітвязням атрымліваць дапамогу ад фондаў. На судзе ён віну не прызнаў і адмовіўся даваць паказанні.

У таўніі 2024 года яму ўзмацнілі жорсткасць пакарання і перавялі на турэмны рэжым да канца тэрміну.

Зміцер быў затрыманы і асуджаны за тое, што 10 жніўня 2020 года кінуў «кактэйль Молатава» ў бок вайскоўцаў. Бутэлькі, паводле версіі следства, былі перавезены ў цэнтр Гомеля Леанідам Кавалёвым, які схаваў іх, а вечарам таго ж дня перадаў Дзмітрыю і Мікіце Залатарову з прапановай падпаліць будынак, аўтобус або аўтазак. Зміцер часткова прызнаў сваю віну, патлумачыўшы, што кінуў «кактэйль» для таго, каб выйграць час і пазбегнуць затрымання.

У снежні 2021 года быў пераведзены на турэмны рэжым за «злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы».

Віктар быў затрыманы 18 кастрычніка 2020 года пасля пратэстнага "Партызанскага маршу". Убачыўшы сілавікоў, ён паспрабаваў уцячы, але быў збіты з ног і ўпаў разам з байцом АМАПа, які атрымаў пералом. Віктара жорстка збілі і шпіталізавалі. На судзе ён заявіў аб катаваннях, але быў асуджаны за нібыта падстаўленую падножку амапаўцу, віну не прызнаўшы.

Улетку 2021 года яго асудзілі паўторна па артыкуле аб "злосным непадпарадкаванні патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы". Гэты артыкул прымяняецца да зняволеных, якія адмаўляюцца супрацоўнічаць з адміністрацыяй і за выдуманыя парушэнні. У выніку ягоны агульны тэрмін пазбаўлення волі склаў 7 гадоў.

У снежні 2023 года Віктару ўзмацнілі жорсткасць умоваў утрымання і перавялі на турэмны рэжым.

Уладзімір быў затрыманы 18 жніўня 2020 года ў рамках так званай «Карэліцкай справы», звязанай з меркаванымі беспарадкамі ў Карэлічах і Навагрудку пасля прэзідэнцкіх выбараў. Яго асудзілі паводле абвінавачання ў «арганізацыі масавых беспарадкаў» і за абразу Лукашэнкі.

У папраўчай калоніі №17 Уладзімір падвяргаўся сістэматычным збіццям і прадузятым адносінам, у тым ліку частае адпраўленне ў штрафны ізалятар і памяшканне камернага тыпу.

У красавіку 2023 года яму ўзмацнілі жорсткасць пакарання, перавёўшы на турэмны рэжым.

Мікіту затрымалі за распыленне газу ў твар супрацоўніку АМАПа, калі ён спрабаваў абараніць чалавека на пратэсце. Яго збілі, абрэзалі валасы нажом і распылілі газ у твар. У снежні 2020 года яго прыгаварылі да чатырох гадоў абмежавання волі, але пазней пракурор дабіўся ўзмацнення жорсткасці пакарання да двух з паловай гадоў пазбаўлення волі. Мікіта не з'явіўся на суд, перадаўшы праз сябра, што ў зале суда планаваліся адвольныя затрыманні, якія пагражалі яму і іншым.

Быў у вымушанай эміграцыі.

У канцы сакавіка 2025 года стала вядома , што ў Гродне затрымалі Мікіту, які на той момант ужо чатыры гады хаваўся ад прысуду. Як паведаміла Міністэрства ўнутраных справаў, мужчыну спынілі, дакументаў пры ім не было, таму яму прапанавалі прайсці ва ўчастак. Мікіта аказаў супраціўленне міліцыянерам і, як сцвярджаецца, зламаў аднаму з іх руку. Паведамляецца, што мужчына быў у вышуку за тое, што ў жніўні 20-га года нібыта "распыліў у твар праваахоўнікам газавы балончык". За гэта супраць яго распачалі крымінальную справу. Ён з'ехаў з краіны, але потым нелегальна вярнуўся ў Беларусь.

З 13 траўня 2025 г. няма звестак аб палітвязні. Перапіска і перадачы яму забаронены. Таксама няма ніякай інфармацыі аб справе Мікіты і даце суда. Акрамя гэтага, паведамляецца, што следчаму па справе палітвязня забаронена інфармаваць аб стане і руху справы родных і блізкіх Мікіты.

Мікіта быў затрыманы ў кастрычніку 2019 года і асуджаны за атакі на будынкі СІЗА-1 і Мінгарсудзя ў Мінску ў знак салідарнасці з палітвязнямі. Першапачаткова яму прызначылі 7 гадоў пазбаўлення волі, але пасля апеляцыі тэрмін быў скарочаны да 4 год. У маі 2020 года Мікіту перавялі на турэмны рэжым.

У сакавіку 2022 года яго паўторна асудзілі за «злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы» — абвінавачванне, якое часта ўжываецца да зняволеных, якія адмовіліся супрацоўнічаць з турэмнай адміністрацыяй. У сакавіку 2023 году яго зноў перавялі на турэмны рэжым.

На працягу ўсяго зняволення да Мікіты ўвесь час ужываецца ціск. Ён часта трапляе ў ШІЗА, дзе ўтрымліваецца ў ізаляцыі на працягу дзясяткаў дзён. Яго пазбаўляюць спатканняў з роднымі, абмяжоўваюць перапіску і канфіскоўваюць асабістыя рэчы. У адказ на цяжкія ўмовы ўтрымання Мікіта пратэстуе галадоўкамі і адмовай ад выканання патрабаванняў адміністрацыі. Ён таксама рэгулярна падвяргаецца спагнанням за дробныя парушэнні, такія як адмова прыбіраць дворык ці за міжкамерную сувязь.

За тры месяцы да вызвалення, у лютым 2025 года, у дачыненні да Мікіты прайшло чарговае судовае паседжанне па артыкуле аб «злосным непадпарадкаванні патрабаванням адміністрацыі папраўчай установы», па выніках якога яго прысудзілі да яшчэ аднаго года пазбаўлення волі.

Да снежня 2024 года Мікіта сумарна правёў у ШІЗА 568 сутак, з іх 2 месяцы бесперапыннай ізаляцыі.

Віктар быў затрыманы 4 студзеня 2020 года ў межах крымінальнай «справы Аўтуховіча» і абвінавачаны ва ўдзеле ў «тэрарыстычнай арганізацыі», якая мае дачыненне да падпалаў маёмасці супрацоўнікаў міліцыі. Яго асудзілі за "ўдзел у злачыннай арганізацыі", "замах на захоп улады", "незаконныя дзеянні ў дачыненні да агнястрэльнай зброі" і "незаконнае перамяшчэнне агнястрэльнай зброі праз мытную мяжу".

У 2024 годзе Віктара паўторна асудзілі за «злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі». З лютага 2025 года ён знаходзіўся ў памяшканні камернага тыпу (ПКТ), а ў маі таго ж года стала вядома аб новым прыгаворы па тым жа артыкуле, які часта прымяняюць да зняволеных за адмову супрацоўнічаць з адміністрацыяй. У выніку агульны тэрмін пазбаўлення волі склаў 22 гады і 6 месяцаў.

3 ліпеня 2025 г. была разгледжана апеляцыйная скарга Віктара.

Вядомая грамадская дзяячка, якая раней удзельнічала ў Аб'яднанай грамадзянскай партыі, была затрыманая 4 студзеня 2021 года ў межах «справы Аўтуховіча» і абвінавачаная ва ўдзеле ў «тэрарыстычнай арганізацыі», звязанай з падпаламі маёмасці міліцыі. Вольга асуджана за «ўдзел у злачыннай арганізацыі», «замах на захоп улады», «распальванне варожасці», «заклікі да санкцый» і «незаконныя дзеянні са зброяй».

У зняволенні ў палітвязнанкі ўзнікла падазрэнне на дыябет. У сакавіку 2024 года яе паўторна асудзілі за «злоснае непадпарадкаванне патрабаванням адміністрацыі калоніі».

Уладзімір быў затрыманы 30 снежня 2020 года ў межах крымінальнай «справы Аўтуховіча» па абвінавачанні ў «падрыхтоўцы тэракту», аднак пазней гэтае абвінавачанне было знята. У траўні 2021 года яго асудзілі за «гвалт у дачыненні да службовай асобы». Следства сцвярджала, што пры затрыманні ён пагражаў следчым і разбіў свой мабільны тэлефон.

Разгляд «справы Аўтуховіча» пачаўся ў траўні 2022 года. Падчас суда Уладзіміра некалькі разоў выдалялі з паседжанняў і адпраўлялі ў карцэр. На адным з чэрвеньскіх паседжанняў яго змясцілі ў клетку ў адной бялізне, прышпіліўшы рукі кайданкамі да кратаў. У адказ Уладзімір аб'явіў галадоўку, якую трымаў 11 дзён. Па гэтай справе ён быў асуджаны за «стварэнне злачыннай арганізацыі» і «замах на захоп улады».

У снежні 2022 года Уладзіміру прад'явілі новае абвінавачанне за абразу пракурора Людмілы Герасіменкі, якая прадстаўляла абвінавачанне па «справе Аўтуховіча», і дадалі дадатковы тэрмін. У выніку яго прыгаварылі да 20 гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму.

У кастрычніку 2023 года пераведзены на турэмны рэжым.

Ірына была затрымана ў снежні 2020 года разам з сынам у межах крымінальнай "справы Аўтуховіча". Мікалая Аўтуховіча ўлады назвалі "арганізатарам і кіраўніком тэрарыстычнай групоўкі". Яе абвінавацілі ва ўдзеле ў "тэрарыстычнай арганізацыі", якая мае дачыненне да падпалаў маёмасці супрацоўнікаў міліцыі. Ірына была асуджаная за "ўдзел у злачыннай арганізацыі", "акт тэрарызму", "замах на захоп улады", а таксама за ўдзел у пратэстнай акцыі, якая праходзіла ў верасні 2020 года ў Брэсце.

Павал, сын праваслаўнага святара і супрацоўнік аддзела прымусовага выканання Ленінскага раёна горада Брэста, быў затрыманы 1 снежня 2020 года разам з бацькамі ў межах крымінальнай "справы Аўтуховіча". Мікалая Аўтуховіча ўлады назвалі "арганізатарам і кіраўніком тэрарыстычнай групоўкі". Павел быў асуджаны за "ўдзел у злачыннай арганізацыі", "акт тэрарызму", "замах на захоп улады" і "незаконныя дзеянні ў адносінах да агнястрэльнай зброі".

У кастрычніку 2023 году яго перавялі на турэмны рэжым.

Любоў, жонка праваслаўнага святара, была затрымана 1 снежня 2020 года разам з мужам і сынам у межах крымінальнай "справы Аўтуховіча". Мікалая Аўтуховіча ўлады назвалі "арганізатарам і кіраўніком тэрарыстычнай групоўкі". Паводле следства, яна дапамагала Аўтуховічу збіраць інфармацыю пра супрацоўнікаў праваахоўных органаў і давала жыллё, дзе ўдзельнікі “справы” захоўвалі зброю. Любоў асудзілі за "ўдзел у злачыннай арганізацыі", "акт тэрарызму", "замах на захоп улады" і "незаконныя дзеянні ў адносінах да агнястрэльнай зброі".